Σκέψεις: Πάνω απ΄ όλα είμαστε θνητοί

Με αφορμή ένα δυσάρεστο γεγονός που βίωσε μόλις χθες ένας άνθρωπος με τον οποίο έχω καθημερινή επαφή κι ως εκ τούτου βίωσα εμμέσως κι εγώ, ένιωσα την ανάγκη να γράψω μερικές γραμμές για το πόσο αναλώσιμη είναι στην ουσία η ζωή μας.

Όσο μακάβριο κι αν ακούγεται την κατάσταση ή το αντικείμενο ή τον άνθρωπο  που (λανθασμένα) θεωρούμε δεδμένο στη ζωή μας, μέσα σε ελάχιστες στιγμές μπορεί να μην υπάρχει καν.

Ας (μου) θυμίσω, λοιπόν, ότι πρέπει να εκτιμούμε το υπέρτατο αγαθό της υγείας μας όταν το έχουμε.

Να σεβόμαστε τον οργανισμό μας και να «ακούμε» τις ανάγκες του.

Να εκφράζουμε την αγάπη μας σε εκείνους που αγαπάμε.

Να μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας να καταπιέζεται με καταστάσεις ή ανθρώπους που δε μας οφελούν ή μας δυσαρεστούν.

Να ζούμε τη ζωή μας. Αν είναι δυνατόν στο maximum, ότι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα μας.

Γιατι πάνω απ’ όλα είμαστε θνητοί και καλώς ή κακώς... δε θα είμαστε εδώ για πάντα.

Ζητώ συγνώμη για τις μελαγχολικές μου σκέψεις, αλλά η ανάρτησή μου αυτή σκοπό έχει να προτρέψει όλους μας (και πρώτα εμένα την ίδια) να δούμε τη ζωή μας σαν ένα δώρο κι όχι σα μια αγγαρεία ή μια ατελείωτη ανηφόρα που πρέπει να ξεπεράσουμε. 

Τότε, μόνο, θα μπορέσουμε να ζήσουμε.

by Βανίλια.