Μια από τις πιο πετυχημένες εκφράσεις που έχω ακούσει ποτέ σχετικά με ακαταστασία είναι "δύο καρέκλες να είχε ακόμα το δωμάτιό μου, δε θα χρειαζόμουν ντουλάπα"!
Γιατί όμως συμβαίνει σχεδόν πάντα αυτό; Γιατί ενώ αγαπάμε τα ρούχα μας καταλήγουν στις καρέκλες και το πάτωμα τσαλακωμένα;
Όσο τακτοποιημένο κι αν είναι το δωμάτιό μου μπορεί άνετα, μέσα σε μόλις λίγα λεπτά, να μεταμορφωθεί στο απόλυτο χάος: ρούχα στις καρέκλες και το κρεβάτι, βιβλία στο πάτωμα, κούπες και ποτήρια στριμωγμένα στο κομοδίνο, παπούτσια σκορπισμένα παντού, τσάντες και φουλάρια διάσπαρτα μέσα στο χώρο και κάπου κάτω από τους σωρούς των πραγμάτων καλά κρυμμένα τα γυαλιά μου, τα κλειδιά, το πορτοφόλι και το κινητό μου!
Παρόλα αυτά, όμως, αν εξαιρέσουμε τα τελευταία, κατά ένα περίεργο τρόπο, σχεδόν πάντα ξέρω ακριβώς που είναι το καθετί. Αυτό, πάλι, πως μπορεί να εξηγηθεί;
Το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει είναι απλό: το σπίτι μας υπάρχει για να το ζούμε κι όχι να το κρατάμε "αποστειρωμένο" και τέλεια τακτοποιημένο σα μουσείο.
Σίγουρα το χάος δεν είναι επιλογή ζωής, αλλά μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας μερικές ακατάστατες στιγμές, περιόδους ή ακόμα και γωνιές στο σπίτι.
Και για τους λάτρεις των Friends... αν ακόμα κι η Monica Geller είχε μια αποθήκη στην οποία επικρατούσε το απόλυτο χάος, τότε εμείς σίγουρα μπορούμε να έχουμε ολόκληρο δωμάτιο!
by Βανίλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου