Όταν έρχονται τα πράγματα έτσι που καταλήγουμε να πούμε "τουλάχιστον έχω μια δουλειά", τότε το έχουμε χάσει το παιχνίδι.
Τι εννοώ ακριβώς; Είναι γνωστό, αν όχι ήδη βίωμα σε όλους μας, ότι οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες. Πολύ! Επίσης, αναγνωρίζεται από όλους τους εργαζόμενους ότι είναι εξαιρετικά απελπιστικό να είναι κανείς άνεργος και να μη βλέπει καμία προοπτική στον ορίζοντα. Όμως σε τέτοιους καιρούς θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι εξίσου δύσκολο είναι και να εργάζεται κανείς.
Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο αλλά είναι η πικρή αλήθεια: ο φόρτος εργασίας αυξάνεται συνεχώς, λόγω των συνεχών και μαζικών απολύσεων. Μαζί με το φόρτο εργασίας, αυξάνονται αναγκαστικά και οι ώρες εργασίας. Οι μισθοί μειώνονται, ακολουθώντας τις προβλέψεις των νέων νόμων. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, οι μισθοί δεν καταβάλλονται καν και ακολουθούν διαβεβαιώσεις της εταιρείας ότι μόλις βελτιώσει τη ρευστότητά της έχει ως πρώτη προτεραιότητα τον εργαζόμενο. Με αυτή την υπόσχεση μπορεί να περάσουν και μήνες ολόκληροι, με τους εργαζόμενους να μη μπορούν ούτε να φύγουν, με φόβο ότι θα χάσουν τα δεδουλευμένα τους, ούτε να βρίσκουν κάποιο σκοπό στο να εργάζονται ενώ είναι απλήρωτοι. Η αστάθεια χαρακτηρίζει όλους τους τομείς επιχειρηματικής δραστηριότητας, ακόμα και το ίδιο το δημόσιο.
Η έλλειψη χρημάτων φέρνει γκρίνια, η γκρίνια νεύρα, και τα νεύρα φωνές, οι οποίες πάντα "κινούνται" από πάνω προς τα κάτω, ξεκινώντας από τη Διοίκηση μιας εταιρείας και καταλήγοντας στους υπαλλήλους των 600 (πλέον) ευρώ.
Η ψυχολογία του εργαζόμενου τείνει να μοιάσει με εκείνη του άνεργου. Ελάχιστα ή και καθόλου χρήματα στην τσέπη, συνεχή πίεση, απόγνωση και ανασφάλεια σχετικά με τη βιωσιμότητα της εταιρείας ή της ίδιας του της θέσης.
Ένα από τα (εργαζόμενα) θύματα της εποχής είμαι κι εγώ η ίδια. Τι κι αν προσπαθώ να κάνω υπομονή- τις περισσότερες μέρες με παίρνει από κάτω. "Φωνές, πανικός και υστερία, χωρίς λόγο και αιτία", όπως λέει και μια συνάδελφός μου, μειώσεις στους μισθούς και στον αριθμό των εργαζομένων, απίστευτος φόρτος εργασίας που συνήθως οδηγεί ακόμα και σε παρεξηγήσεις μεταξύ συναδέλφων.
Η λύση που έχω βρει; Υπομονή. Με την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει σύντομα προς το καλύτερο, υπομένω την όποια πίεση και απόγνωση μπορεί να αισθάνομαι στη δουλειά. Μάλιστα, τελευταία, έχω αρχίσει να εκτιμώ και το γεγονός ότι έχω κάπου να πάω κάθε πρωί, με κάποιους ανθρώπους να μιλήσω, να προσφέρω κάτι κι εγώ στον κόσμο αυτό. Τον τελευταίο καιρό, πηγαίνω ακόμα και χαρούμενη στη δουλειά που τόσο με φθείρει ψυχολογικά σκεπτόμενη τα οφέλη της αντί για τα αρνητικά της.
Ακόμα και οι συνάδελφοί έχουν παρατηρήσει την αλλαγή στη διάθεσή μου και τους λέω το ίδιο που γράφω κι εδώ: προσπαθώ να βλέπω διαφορετικά (και θετικά) τη δουλειά μου.
Δείτε την δουλειά σα μια ευκαιρία για έξοδο: ντυθείτε καλά, βαφτείτε διαλέξτε προσεκτικά τα κοσμήματά σας και ξεκινήστε με όρεξη για την "πρωινή σας έξοδο". Κάντε συχνά διαλείμματα- συζητήστε με έναν συνάδελφο, πιείτε τον καφέ/ τσάι σας σε ένα άλλο γραφείο, περπατήστε λίγο να ξεμουδιάσετε. Κανονίστε μια έξοδο με τους συναδέλφους σας, συνεννοηθείτε να κάνετε call pooling, ώστε να πηγαίνετε και να φεύγετε με παρέα στη δουλειά και να μοιράζεστε τα έξοδα της διαδρομής- ευχάριστο, οικονομικό και οικολογικό. Γεμίστε τα απογεύματά σας, κατά προτίμηση αμέσως μετά τη δουλειά, με κάτι που να σας ενδιαφέρει.
Όσο δύσκολη κι αν είναι η δουλειά μας (και είναι πολύ δύσκολη) είναι στο χέρι μας να τη δούμε υπό άλλο πρίσμα και να εκτιμήσουμε τα όποια θετικά στοιχεία έχει.
by Βανίλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου