Και μόνο που κοιτάζεις την πανσέληνο, ηρεμείς, ταξιδεύεις, ονειρεύεσαι....
Όταν ήμουν μικρή κάθε χρόνο περίμενα πως και πως το Αυγουστιάτικο φεγγάρι. Και αυτό γιατί απολαμβάναμε την πανσέληνο με τον πατέρα μου (οι πιο ρομαντικοί της οικογενείας) στο μπαλκόνι του εξοχικού μας σπιτιού... Ήταν ιερή στιγμή για αυτόν και κατ' επέκταση για μένα. Καθόμασταν με τις ώρες μέσα στη σιγαλιά της νύχτας και θαυμάζαμε την ομορφιά της φύσης. Τα μάτια μου καρφώνονταν στο φεγγάρι και προσπαθούσα με καταιγισμό ερωτήσεων να τον πείσω να μου εξηγήσει τα ανεξήγητα (όταν γενικότερα κοιτάζω τα αστέρια, το φεγγάρι με πιάνουν τέτοιου τύπου αναζητήσεις...). Το φεγγάρι ήταν εκεί ολόγιομο, περήφανο, μακρινό αλλά και τόσο κοντινό αφού διέκρινα σε αυτό ένα πρόσωπο να με κοιτάζει. Το πρόσωπο αυτό όταν συζητούσαμε με τον πατέρα μου για σοβαρά θέματα με κοίταζε βλοσυρό και όταν λέγαμε αστεία και γελούσαμε ένα πλατύ χαμόγελο εμφανιζόταν και το φώτιζε μεταφορικά (κυριολεκτικά δε το συζητώ) ολόκληρο. Ένιωθα λοιπόν ότι είμαστε τρεις στην παρέα. Μία καταπληκτική παρέα που δε θα ξεχάσω ποτέ.
Για αυτό λατρεύω το Αυγουστιάτικο φεγγάρι. Για μένα πλέον είναι φίλος καρδιακός και μου θυμίζει αξέχαστες μοναδικές οικογενειακές στιγμές. Φέτος είχα δε την τύχη να με επισκεφθεί δύο φορές.
Αύριο λοιπόν θα τον συναντήσω στο Μουσείο της Ακροπόλεως, στον προαύλιο χώρο, όπου θα τραγουδήσουμε μαζί Χατζιδάκη στις 9.30 μ.μ. Από τις 9.00 μ.μ έως και τα μεσάνυχτα θα είναι ανοικτοί και οι εκθεσιακοί χώροι.
Προμηνύεται μαγική βραδιά. Ελπίζω να σας δω εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου