Ένα διαφορετικό ταξίδι: Ελληνική κλασική λογοτεχνία

Πάει καιρός  που  χαζεύοντας την βιβλιοθήκη της «Σουσουράδας» ανακάλυψα μικρούς θησαυρούς.

Λόγια της πλώρης του Α. Καρκαβίτσα, Αιολική γη του Η. Βενέζη, Ταξιδεύοντας του Ν. Καζαντζάκη, Ο Κοτζαμπάσης του Καστρόπυργου του Μ. Καραγάτση  είναι κάποιοι από τους τίτλους που βρήκα. Το πρώτο που θυμήθηκα είναι ότι η τελευταία ανάμνηση κλασικής ελληνικής λογοτεχνίας που είχα ερχόταν από τα σχολικά χρόνια όπου πολλές φορές είχαμε διαβάσει αποσπάσματα Ελλήνων κλασικών χωρίς να αντιλαμβανόμαστε (και μάλλον δικαιολογημένα) τη σημασία τους.

Άνθρωποι ολιγαρκείς εμποτισμένοι με Ελλάδα, ζώντας σε εποχές που ο Ελληνισμός δοκιμάστηκε σκληρά αλλά και μεγαλούργησε, είδαν και έζησαν γεγονότα που τους σημάδεψαν βαθύτατα και αποτυπώθηκαν  στα έργα τους. Κάποιοι από αυτούς  συμμετείχαν σε πολέμους, έζησαν καταστροφές, διώχθηκαν αλλά σχεδόν όλοι αναγνωρίστηκαν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο παγκόσμιο λογοτεχνικό στερέωμα. Άνθρωποι που σίγουρα μέσα από το έργο τους έχουν κάτι να μας πουν για την εποχή που ζούμε.

Σίγουρα δεν μπορώ ούτε να τολμήσω να «ομαδοποιήσω» τα έργα τους αλλά αυτό που μπορώ να πω σίγουρα είναι ότι ξεχωρίζουν για τον ηθικοπλαστικό χαρακτήρα τους. Μέσα από τα έργα τους συνδιαλέγονται με τα ανθρώπινα πάθη  εκφράζουν τις αγωνίες τους και με κάποιο τρόπο καταφέρνουν να σε ταξιδέψουν στο χρόνο και στο χώρο. Καταλαβαίνει ο αναγνώστης ότι κάποια θέματα που τον απασχολούν είναι παντοτινά και βαθιά ανθρώπινα και βρίσκει μια άλλη άποψη που σίγουρα του δίνει έναυσμα για σκέψη. 

Για επίλογο θα ήθελα να μεταφέρω τα γραφόμενα του Ν.Καζαντζάκη για τους αρχαίους Έλληνες:

«Πρώτα, πρώτα, του αποκρίθηκα, πρέπει να πάρουμε σωστή και αξιοπρεπή στάση απένταντι στους αρχαίους. Οι αρχαίοι δεν είναι πια δικοί μας μοναχά  «προγόνοι» είναι όλης της άσπρης φυλής. Δεν πρέπει να γινόμαστε γελοίοι καμαρώνοντας για τους αρχαίους σαν να ήταν κτήμα μας, μήτε να τρέμουμε μπροστά τους σαν να είμαστε ραγιάδες. Οι πρόγονοι ξέφυγαν μιας ορισμένης γης και ράτσας, τώρα και αιώνες πήδηξαν από την Ελλάδα στην Δύση, έσμιξαν με καινούργιες ράτσες,δημιούργησαν νέο πολιτισμό, αγάπησαν και αγαπούν όσους τους αγαπούν και τους νιώθουν. Μονάχα για αυτούς είναι βαθιά, πραγματικά πρόγονοι.»

Διαβάζοντας κανείς βιβλία "ταξιδεύει" και "τρέφει" τη σκέψη και την ψυχή. Ουδέν πολυτιμότερο.