Στα χρόνια που ήμουν μαθήτρια κυκλοφορούσε από τον ΟΕΔΒ, τον Οργανισμό Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων (ή Όταν Έχω Διάβασμα Βαριέμαι), με σήμα την κουκουβάγια, ένα βιβλίο με τον τίτλο "Μετά το Λύκειο, τι;".
Το βιβλίο αυτό δεν μας το δίδασκαν σε κανένα μάθημα, αλλά μας προέτρεπαν να το αγοράσουμε, μιας και περιείχε περιγραφές επαγγελμάτων, παρουσιάσεις σχολών του Πανεπιστημίου, εναλλακτικές σπουδές που μπορούσαμε να ακολουθήσουμε και γενικότερα ιδέες για το τι θα θέλαμε να κάνουμε μόλις αποφοιτούσαμε από το Λύκειο.
Μερικά (ελάχιστα, μη φανταστείς) χρόνια μετά και σχεδόν κανείς, από τους συμμαθητές μου με τους οποίους διατηρώ επαφές, δεν ακολούθησε το επάγγελμα που ονειρευόταν να κάνει.
Κάποιοι τελείωσαν τη σχολή της πρώτης τους επιλογής, αλλά παραμένουν άνεργοι.
Άλλοι δεν πέρασαν στο Πανεπιστήμιο κι από τότε παραμένουν απογοητευμένοι.
Άλλοι έκαναν ένα και δύο μεταπρυχιακά, αλλά παραμένουν κακοπληρωμένοι.
Άλλοι έχουν τη δουλειά που από μικροί έλεγαν ότι ήθελαν, αλλά παραμένουν ανικανοποίητοι.
Άλλοι (άλλες) έκαναν νωρίς οικογένεια, αλλά παραμένουν ανολοκλήρωτες προσωπικότητες.
Νομίζω ότι δεν είναι σημείο των καιρών η απογοήτευση με την πορεία που ακολούθησε η ζωη κάποιου. Η ανθρώπινη φύση είναι... γκρινιάρα! Δε φταίει η κρίση γι' αυτό. Απλώς η κρίση περιορίζει αρκετά τις εναλλακτικές μας.
Το τι γίναμε και τι δε γίναμε μετά το Λύκειο δεν είναι 100% δική μας απόφαση. Φυσικά και η ζωή μας μέχρι σήμερα διαμορφώθηκε από μια σειρά επιλογών που κάναμε μέσα σε αυτά τα χρόνια, αλλά κι από άλλους τυχαίους παράγοντες, τους οποίους δε θα μπορούσαμε να ορίσουμε.
Έχουμε την ψυχική δύναμη να δεχτούμε αυτό που είμαστε σήμερα χωρίς να μετανιώνουμε για τις αποφάσεις, τις επιλογές μας ή ακόμα και τις αδυναμίες μας;
Κανείς δε μπορεί να μας εγγυηθεί ότι ο δρομος που πήραμε είναι ο λάθος. Μπορεί να ήταν και ο σωστότερος που θα μπορούσαμε να έχουμε πάρει δεδομένων των συνθηκών όταν κληθήκαμε να πάρουμε την απόφαση.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι κανείς δε μπορεί να προβλέψει το μέλλον και σχεδόν κανείς δεν πρόκειται να ακολουθήσει ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που είχε στο μυαλό του ότι θα κάνει από τότε οπου τελείωνε το σχολείο.
Αλλά αυτό είναι καλό!
Αρχικά, γιατί αν ξέραμε το μέλλον, η ζωή μας θα ήταν απελπιστικά βαρετή.
Δευτερευόντως, επειδή όσο μεγαλώνουμε, οριμάζουμε και αποκτούμε άλλα ερεθίσματα, σκέψεις και στόχους.
Τέλος, επειδή η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις. Το ότι αποτυγχάνει κανείς στις πανελλήνιες και δεν καταφέρνει να μπει στο Πανεπιστήμιο δε σημαίνει τίποτα παραπάνω από το ότι θα πρέπει να σκεφτεί μια εναλλακτική λύση για τις σπουδές του ή ίσως και να ξεκινήσει άμεσα κάποιο επάγγελμα.
Είναι εύκολη σαν προτροπή, αλλά δύσκολη στην υλοποίησή της, αλλά πρέπει να προσπαθούμε να μην το βάζουμε κάτω. Τα όνειρα είναι πάντα εκεί να τα ακολουθήσουμε, είτε σαν επάγγελμα ή σα hobby, ανεξάρτητα από την ηλικία μας.
Και πρέπει να έχουμε πάντα υπ' όψιν ότι:
by Βανίλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου