Πάντα πίστευα ότι εμείς οι γυναίκες μπορούμε να καταφέρουμε πολλά. Δεν είμαι καμιά φανατική φεμινίστρια, ούτε η απόλυτη workaholic- γενική διευθύντρια- σύζυγος- μαμά- νοικοκυρά που τα καταφέρνει όλα τέλεια για να πιστεύω ότι κάθε γυναίκα μπορεί να καταφέρει ότι κι αν θέσει ως στόχο. Το ερώτημα είναι, στις μέρες μας, μπορεί να καταφέρει να παίξει ακόμα και το ρόλο του «κουβαλητή»- τροφοδότη της οικογένειας;
Μεγάλωσα με την αντίληψη ότι πρέπει να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά. Οι γονείς μου ποτέ δε με πίεσαν για γάμους, παιδιά, καριέρα, απλώς μου εμφύτευσαν την ιδέα του να μην εξαρτώμαι οικονομικά από κάποιον άλλον, όποιος κι αν είναι αυτός. Κι επειδή επιχειρήσεις ή αποδοτικές επενδύσεις δεν είχαμε ως οικογένεια η καθημερινή εργασία ήταν και είναι η μόνη λύση προκειμένου να πετύχω τον παιδικό στόχο που (πολύ σωστά) έθεσαν άλλοι για εμένα.
Έτσι, λοιπόν, αποφοίτησα με άριστα από το σχολείο, πήρα το πρώτο μου πτυχίο, έκανα ένα μεταπτυχιακό, το οποίο τελείωσα επίσης με άριστα, έμαθα γλώσσες, παρακολούθησα σεμινάρια, έψαξα πολύ και τελικά βρήκα μια δουλειά, η οποία θα μου εξασφάλιζε ακριβώς αυτό: την οικονομική μου ανεξαρτησία.
Σ’ αυτή την ίδια δουλειά, στην οποία είμαι εδώ και πέντε χρόνια, τα τελευταία δύο, τα χρόνια της βαθιάς κρίσης, παρατηρώ ένα φαινόμενο να επαναλαμβάνεται διαρκώς: την απόλυση μεσόκοπων ανδρών και την παραμονή στην εταιρεία μόνο γυναικών. Επειδή, όμως, ο κλάδος στον οποίο δραστηριοποιείται η εταιρεία είναι ανδροκρατούμενος, στην αρχή θεώρησα ότι στατιστικά ήταν πιθανότερο να απολυθεί άντρας, παρά γυναίκα. Στην πορεία, και μετά από σχετική συζήτηση με φίλες που εργάζονται (μερικές από τις ελάχιστες που έχουν δουλειά τέτοια εποχή) πληροφορήθηκα ότι το φαινόμενο είναι γενικότερο.
Το αποτέλεσμα, πλέον, στην κάποτε ανδροκρατούμενη εταιρεία στην οποία εργάζομαι, είναι οι γυναίκες να είμαστε περισσότερες από τους άνδρες. Σε δεύτερη σκέψη, αν όχι όλες, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από αυτές τις γυναίκες είναι ο κύριος τροφοδότης του σπιτιού τους, μιας και οι σύζυγοί τους απολύθηκαν, δούλευαν σε εταιρείες που χρεοκόπησαν, ήταν επιχειρηματίες και αναγκάστηκαν να κλείσουν την επιχείρησή τους ή είδαν τα έσοδά τους να μειώνονται κάτω από εκείνα της συντρόφου τους.
Η διαφορά του μισθού της «ανεξάρτητης» γυναίκας από της «κουβαλητή» γυναίκας είναι τεράστια. Η ανεξάρτητη οικονομικά γυναίκα παίζει συμπληρωματικό ρόλο στα έξοδα του σπιτιού, προσθέτει στο ήδη υπάρχον μηνιαίο budget. Καλύπτει κάποια από τα τρέχοντα μηνιαία έξοδα, έξοδα καλλωπισμού του σπιτιού, κουζινικά, ένδυσης του παιδιού, προσωπικά της είδη, ενίοτε και τα έξοδα του supermarket. Η γυναίκα κουβαλητής, από την άλλη, δουλεύει για να εξασφαλίσει φαγητό, ρεύμα, θέρμανση το χειμώνα, φροντιστήρια των παιδιών κλπ., μιας και ο μισθός της είναι το βασικό, αν όχι το μοναδικό, κομμάτι των εσόδων του σπιτιού της.
Κάποιοι από τους άντρες αυτών των γυναικών αισθάνονται άσχημα που δε μπορούν να παρέχουν τα απαραίτητα για την οικογένειά τους.
Γιατί, η πραγματικότητα είναι ότι μία γυναίκα άνεργη όλο και κάτι θα βρει να κάνει: το παιδί, για παράδειγμα, είναι full time job, το σπίτι ποτέ δε μπορεί να είναι 100% καθαρό, μαγειρική, σιδέρωμα, επιδιόρθωση ή και μεταποίηση ρούχων, κούρα ομορφιάς, shopping… Ένας άντρας οικονομικά εξαρτώμενος από τη γυναίκα του, κλεισμένος σε ένα σπίτι είναι θηρίο ανήμερο. Ενεργητικότητα που δε διοχετεύεται πουθενά, δημιουργικότητα χωρίς αντίκρισμα και ανάγκη για κοινωνικοποίηση που δύσκολα μπορεί να ικανοποιηθεί και μερικές φορές και αίσθημα κατωτερότητας απέναντι στη σύντροφό τους. Και τότε έρχονται και τα προβλήματα: κακή διάθεση, ασυνεννοησία, τσακωμοί.
Παρόλα αυτά, υπάρχει κι ένα μικρό μερίδιο ανδρών, οι οποίοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να εξαρτώνται από τη σύζυγό τους. Οι ώρες κατά τις οποίες θα μπορούσαν να εργάζονται γίνονται ξαφνικά ελεύθερος χρόνος, κατά τον οποίο μπορούν να κάνουν τα hobbies τους, να παρακολουθούν ταινίες, σειρές, να βλέπουν φίλους.
Παλιά ήταν οι γυναίκες που είχαν ως στόχο ζωής να καλοπαντρευτούν έναν άντρα που θα τους παρείχε μια άνετη ζωή κι εκείνες να είναι οι σωστές σύζυγοι- μαμάδες- νοικοκυρές. Πότε έγιναν τα πράγματα αντίστροφα: οι άντρες να μένουν σπίτι και οι γυναίκες να είναι αυτές που κερδίζουν τα χρήματα (ενώ ταυτόχρονα «κρατάνε» ένα σπίτι, μαγειρεύουν, μεγαλώνουν ένα ή περισσότερα παιδιά κλπ);
Είναι ο φεμινισμός και τα χρόνια χειραφέτησης που μας έφτασαν ως εδώ; Πόσο φεμινιστικό είναι, όμως, να περιμένεις ο άντρας να φέρνει περισσότερα χρήματα από εσένα στο σπίτι; Μήπως φτάσαμε στην εποχή της ισότητας (όχι απόλυτης, παρόλα αυτά- αυτό μάλλον θα επιτευχθεί όταν και οι άντρες θα συμμετέχουν ενεργά και καθημερινά στις δουλειές του σπιτιού); Ή είναι η κρίση που μας έχει κάνει «παντοδύναμες» και το φαινόμενο θα είναι παροδικό;
Μόνο ο χρόνος μπορεί να μας απαντήσει…
Μεγάλωσα με την αντίληψη ότι πρέπει να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά. Οι γονείς μου ποτέ δε με πίεσαν για γάμους, παιδιά, καριέρα, απλώς μου εμφύτευσαν την ιδέα του να μην εξαρτώμαι οικονομικά από κάποιον άλλον, όποιος κι αν είναι αυτός. Κι επειδή επιχειρήσεις ή αποδοτικές επενδύσεις δεν είχαμε ως οικογένεια η καθημερινή εργασία ήταν και είναι η μόνη λύση προκειμένου να πετύχω τον παιδικό στόχο που (πολύ σωστά) έθεσαν άλλοι για εμένα.
Έτσι, λοιπόν, αποφοίτησα με άριστα από το σχολείο, πήρα το πρώτο μου πτυχίο, έκανα ένα μεταπτυχιακό, το οποίο τελείωσα επίσης με άριστα, έμαθα γλώσσες, παρακολούθησα σεμινάρια, έψαξα πολύ και τελικά βρήκα μια δουλειά, η οποία θα μου εξασφάλιζε ακριβώς αυτό: την οικονομική μου ανεξαρτησία.
Σ’ αυτή την ίδια δουλειά, στην οποία είμαι εδώ και πέντε χρόνια, τα τελευταία δύο, τα χρόνια της βαθιάς κρίσης, παρατηρώ ένα φαινόμενο να επαναλαμβάνεται διαρκώς: την απόλυση μεσόκοπων ανδρών και την παραμονή στην εταιρεία μόνο γυναικών. Επειδή, όμως, ο κλάδος στον οποίο δραστηριοποιείται η εταιρεία είναι ανδροκρατούμενος, στην αρχή θεώρησα ότι στατιστικά ήταν πιθανότερο να απολυθεί άντρας, παρά γυναίκα. Στην πορεία, και μετά από σχετική συζήτηση με φίλες που εργάζονται (μερικές από τις ελάχιστες που έχουν δουλειά τέτοια εποχή) πληροφορήθηκα ότι το φαινόμενο είναι γενικότερο.
Το αποτέλεσμα, πλέον, στην κάποτε ανδροκρατούμενη εταιρεία στην οποία εργάζομαι, είναι οι γυναίκες να είμαστε περισσότερες από τους άνδρες. Σε δεύτερη σκέψη, αν όχι όλες, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από αυτές τις γυναίκες είναι ο κύριος τροφοδότης του σπιτιού τους, μιας και οι σύζυγοί τους απολύθηκαν, δούλευαν σε εταιρείες που χρεοκόπησαν, ήταν επιχειρηματίες και αναγκάστηκαν να κλείσουν την επιχείρησή τους ή είδαν τα έσοδά τους να μειώνονται κάτω από εκείνα της συντρόφου τους.
Η διαφορά του μισθού της «ανεξάρτητης» γυναίκας από της «κουβαλητή» γυναίκας είναι τεράστια. Η ανεξάρτητη οικονομικά γυναίκα παίζει συμπληρωματικό ρόλο στα έξοδα του σπιτιού, προσθέτει στο ήδη υπάρχον μηνιαίο budget. Καλύπτει κάποια από τα τρέχοντα μηνιαία έξοδα, έξοδα καλλωπισμού του σπιτιού, κουζινικά, ένδυσης του παιδιού, προσωπικά της είδη, ενίοτε και τα έξοδα του supermarket. Η γυναίκα κουβαλητής, από την άλλη, δουλεύει για να εξασφαλίσει φαγητό, ρεύμα, θέρμανση το χειμώνα, φροντιστήρια των παιδιών κλπ., μιας και ο μισθός της είναι το βασικό, αν όχι το μοναδικό, κομμάτι των εσόδων του σπιτιού της.
Κάποιοι από τους άντρες αυτών των γυναικών αισθάνονται άσχημα που δε μπορούν να παρέχουν τα απαραίτητα για την οικογένειά τους.
Γιατί, η πραγματικότητα είναι ότι μία γυναίκα άνεργη όλο και κάτι θα βρει να κάνει: το παιδί, για παράδειγμα, είναι full time job, το σπίτι ποτέ δε μπορεί να είναι 100% καθαρό, μαγειρική, σιδέρωμα, επιδιόρθωση ή και μεταποίηση ρούχων, κούρα ομορφιάς, shopping… Ένας άντρας οικονομικά εξαρτώμενος από τη γυναίκα του, κλεισμένος σε ένα σπίτι είναι θηρίο ανήμερο. Ενεργητικότητα που δε διοχετεύεται πουθενά, δημιουργικότητα χωρίς αντίκρισμα και ανάγκη για κοινωνικοποίηση που δύσκολα μπορεί να ικανοποιηθεί και μερικές φορές και αίσθημα κατωτερότητας απέναντι στη σύντροφό τους. Και τότε έρχονται και τα προβλήματα: κακή διάθεση, ασυνεννοησία, τσακωμοί.
Παρόλα αυτά, υπάρχει κι ένα μικρό μερίδιο ανδρών, οι οποίοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να εξαρτώνται από τη σύζυγό τους. Οι ώρες κατά τις οποίες θα μπορούσαν να εργάζονται γίνονται ξαφνικά ελεύθερος χρόνος, κατά τον οποίο μπορούν να κάνουν τα hobbies τους, να παρακολουθούν ταινίες, σειρές, να βλέπουν φίλους.
Είναι ο φεμινισμός και τα χρόνια χειραφέτησης που μας έφτασαν ως εδώ; Πόσο φεμινιστικό είναι, όμως, να περιμένεις ο άντρας να φέρνει περισσότερα χρήματα από εσένα στο σπίτι; Μήπως φτάσαμε στην εποχή της ισότητας (όχι απόλυτης, παρόλα αυτά- αυτό μάλλον θα επιτευχθεί όταν και οι άντρες θα συμμετέχουν ενεργά και καθημερινά στις δουλειές του σπιτιού); Ή είναι η κρίση που μας έχει κάνει «παντοδύναμες» και το φαινόμενο θα είναι παροδικό;
Μόνο ο χρόνος μπορεί να μας απαντήσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου