Σκέψεις: Αναπάντεχη συνειδητοποίηση

Σήμερα, κατά την επιστροφή μου στη δουλειά μετά από ικανοποιητικά πολλές μέρες καλοκαιρινής αδείας, βρήκα στο γραφείο μου, ανάμεσα σε στίβες από εσωτερική αλληλογραφία, παραστατικά και post-it, ένα δώρο από έναν συνάδελφο, ο οποίος αποχώρησε (οικιοθελώς, όσο απίθανο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο). Μία κίνηση απίστευτα γλυκιά, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι συμβιώσαμε στον ίδιο χώρο μόλις για 6 μήνες.

Η κίνηση αυτή από μόνη της έκανε την επιστροφή μου στη δουλειά έως και… ευχάριστη! 

Δεν είναι το δώρο αυτό κάθε αυτό. Είναι η συνειδητοποίηση ότι ανήκεις σε ένα σύνολο, ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι ενώ δεν είναι στην ουσία φίλοι σου, σε νοιάζονται, ενδιαφέρονται για εσένα και σε θυμούνται τις πιο ανύποπτες στιγμές! 

Και είναι και η συνειδητοποίηση ότι μετά την καλοκαιρινή άδεια έχεις να γυρίσεις σε κάτι: σε μία δουλειά, σε μία απασχόληση, σε φίλους, στην οικογένειά σου, στο κατοικίδιό σου… σ' αυτό που σου γεμίζει τη μέρα, που σε κάνει να αισθάνεσαι καλά που μερικές φορές μπορεί να σε κουράζει, αλλά στην ουσία θέλεις να υπάρχει στη ζωή σου!

Εύχομαι στο συνάδελφό μου και γραπτώς, μέσα από εδώ καλή τύχη και να είναι καλά! Τον ευχαριστώ για τις ωραίες στιγμές που περάσαμε και για το γεγονός ότι μου έκανε, χωρίς καν να το καταλάβει, το δώρο της πολύ πιο εύκολης την επιστροφής (και παραμονής) στη δουλειά.

Εις το επανιδείν! 

Βανίλια.