Μόλις χώρισα… τον καλύτερό μου φίλο

Οι χωρισμοί δεν είναι μόνο ερωτικοί. Ο πιο επίπονος χωρισμός στη ζωή μας μπορεί να αφορά μία δυνατή φιλία η οποία έλαβε τέλος.

Σε αντίθεση με τις ερωτικές σχέσεις, οι φιλίες είναι σχέσεις εμπιστοσύνης. Δε βασίζονται σε κάποιο στιγμιαίο πάθος ή στη συνήθεια, αλλά στην αλληλοκατανόηση και στα κοινά ενδιαφέροντα.

Δυστυχώς, όμως, δεν κρατάνε όλες οι φιλίες για πάντα. 

Yπάρχουν διάφοροι λόγοι που μπορεί να χωρίσουν δύο φίλους/ φίλες.  Κάποια σημαντική αλλαγή στον τρόπο ζωής του ενός εκ των δύο, όπως είναι ένας γάμος ή ένα παιδί, που σημαίνουν και αυτόματα αλλαγή ενδιαφερόντων και σημαντικό περιορισμό του ελεύθερου χρόνου ή μία μετακόμιση σε άλλη πόλη ή χώρα.
Μια παρεξήγηση, μια ψευδής είδηση που μπορεί να μεταφερθεί από τρίτο, μια αλλαγή συμπεριφοράς, ζήλια, πολιτικές πεποιθήσεις, χρηματικά θέματα κ.ά. μπορούν επίσης να συντελέσουν στον τσακωμό και ίσως και την απομάκρυνση δύο φίλων.

Τα προσωπικά μου παραδείγματα πολλά.
Αμέσως μετά το σχολείο, η πιο παλιά μου φίλη αποφάσισε και μου ανακοίνωσε ότι προτιμούσε να κάνει παρέα με άτομα που θα γνώριζε στο Πανεπιστήμιο, παρά με τους φίλους της από το σχολείο, μιας και τότε πλέον ήταν φοιτήτρια Ιατρικής.
Τη δεύτερη καλύτερή μου φίλη από το σχολείο τη… «χώρισα» εγώ. Δεν κατάλαβα πότε ξεκίνησε, αλλά μία μέρα συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν πια αυτή που νόμιζα: εκμεταλλευόταν τους συντρόφους της για να αποκτά υλικά αγαθά, τους απατούσε, έλεγε ψέματα για κάθε τι, προκειμένου να περάσει το δικό της. Απομακρύνθηκα κι ας μην είχα νιώσει ούτε μια φορά να εκμεταλλεύεται εμένα- θεώρησα ότι με μειώνει να συναναστρέφομαι έναν τόσο συμφεροντολόγο άνθρωπο.
Η επί χρόνια διπλανή μου στο σχολείο πήγε για σπουδές στο εξωτερικό, όπου και παραμένει. Έχουμε να μιλήσουμε από το δεύτερο έτος, αλλά ανταλλάσουμε καμία φορά μηνύματα σε γιορτές και γενέθλια.
Η πρώτη μου φίλη μου από το Πανεπιστήμιο παντρεύτηκε στα 21 της κι έκανε το πρώτο της παιδί 5 μήνες αργότερα. Φυσικό ήταν να ξεκόψουμε σιγά- σιγά.
Ο κολλητός μου φίλος από το Πανεπιστήμιο, λίγους μήνες μετά την ορκωμοσία,  αποφάσισε να μετακομίσει στην Αμερική και να δοκιμάσει εκεί την τύχη του. Αν και δεν «απομακρυνθήκαμε» αμέσως, ο χρόνος και η απόσταση τελικά νίκησε τη φιλία μας και δημιούργησε παρεξηγήσεις τύπου «εσύ δε στέλνεις ούτε ένα μήνυμα», «κι εσύ δεν απαντάς ποτέ τα mail σου» κ.ά.
Η ζήλια ήταν η αιτία που ξεκόψαμε με ακόμα μία φίλη μου από το Πανεπιστήμιο. Σε οτιδήποτε καλό μπορεί να συνέβαινε στη ζωή μου εξαφανιζόταν και εμφανιζόταν μόνο στα δυσάρεστα. Όταν τα ευχάριστα έγιναν πιο συχνά και περισσότερα σε αριθμό αποφάσισε να απομακρυνθεί μόνιμα, πράγμα που συνειδητοποίησα μερικούς μήνες αργότερα.

Η αλήθεια είναι ότι με τους φίλους μας συνδέουν κοινές εμπειρίες και ενδιαφέροντα, τίποτα άλλο. Αντιθέτως, με τους συγγενείς υπάρχουν δεσμοί αίματος (και το αίμα νερό δε γίνεται), με τους γνωστούς από τη δουλειά καθημερινή τριβή και άρα αναγκαστική συμβίωση και με τους συζύγους μας συνδέουν νόμοι, πέραν της αγάπης.

Από την άλλη, θα πει κανείς, «τους φίλους μας τους διαλέγουμε, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ανθρώπους που βρίσκονται στη ζωή μας». Κι εδώ ο αντίποδας λέει ότι αντίστοιχα μπορούμε να διαλέξουμε και το να μην υπάρχουν κάποιοι από τους φίλους μας πλέον στη ζωή μας. Οι άνθρωποι αλλάζουν, οι συνθήκες μεταβάλλονται, οι κύκλοι κλείνουν.

Η μέχρι σήμερα εμπειρία μου μου έχει δείξει ότι όσο μεγαλώνω, τόσο δυσκολότερο είναι να κάνω φιλίες. Ψάχνοντας λίγο το θέμα εντόπισα μια έρευνα που λέει ακριβώς αυτό: ότι όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε όλο και πιο επιλεκτικοί με τις παρέες μας, μιας και ο χρόνος που μπορούμε να περνάμε με φίλους όλο και μειώνεται, με αποτέλεσμα να θέλουμε να βλέπουμε μόνο τους πολύ καρδιακούς ή εκείνους με τους οποίους έχουμε περισσότερα κοινά, μια συνάντηση με τους οποίους θα μας προσφέρει μεγαλύτερη ικανοποίηση. Επίσης, περνώντας τα χρόνια, και με τις εμπειρίες που συλλέγουμε, γινόμαστε όλο και πιο επιφυλακτικοί με τους καινούριους ανθρώπους που γνωρίζουμε, με αποτέλεσμα να μην κάνουμε εύκολα γνωριμίες που θα οδηγήσουν σε φιλίες.

Φιλία που μοιάζει να κρατάει για πάντα: 5 φίλοι έχουν δώσει υπόσχεση να φωτογραφίζονται (με ένα βάζο!;) κάθε 5 χρόνια στο σημείο που έβγαλαν την πρώτη τους φωτογραφία το 1982.

Όλοι οι προαναφερθέντες «χωρισμοί» μου στοίχησαν. Άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Ήταν πολλές οι φορές που αναρωτήθηκα πως ένας άνθρωπος, στον οποίο είχα επενδύσει και εξομολογηθεί τα μυστικά μου και τις βαθύτερες σκέψεις μου, με τον οποίο είχαμε περάσει τόσες όμορφες στιγμές, είχαμε κλάψει, γελάσει, ταξιδέψει, εμπιστευτεί, βγήκε τόσο εύκολα από τη ζωή μου. Κρατάω, όμως τα καλά που έζησα με τον καθένα από τους φίλους μου και την σκέψη ότι κάποιες φιλίες, ακόμα και μετά από τσακωμούς και χρόνια απομάκρυνσης, μπορεί και να συνεχιστούν στο μέλλον, με τη βοήθεια κοινών φίλων ή των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης ή ακόμα και συμπτώσεων, σε νέες βάσεις με νέα δεδομένα.

by Βανίλια.